Dag 21: Los Angeles

We waren weer bijtijds wakker, omdat de veteranen zich blijkbaar vroeg moesten melden met de gebruikelijke geluiden tot gevolg. Wanneer we 's ochtends beneden komen, zijn we blij dat de hele karavaan weer weg is en de rust is teruggekeerd in en bij het hotel. Voordat we naar Malibu rijden willen we eerst nog even het strand bij Ventura bekijken. Eenmaal buiten horen we ineens een hoop gejoel. Blijkbaar hebben ze de veteranen stiekem omgeruild voor een tig-duizend malloten die de Color Run moeten lopen/rennen en waarbij sommige het kansloze idee hadden om dit in een ballerinarokje of met een pruik op te doen. Nadat we even bij het strand geweest waren en met de auto het parkeerterrein af wilde rijden, mochten we eerst een paar minuten wachten voordat er een gaatje was gevallen tussen de idiote (hard)lopers zodat wij de weg op konden draaien. Behoorlijk wat straten bleken afgezet voor die rennende mafketels en we dus wat moeilijk de stad uitkwamen, want aan een navigatiesysteem heb je in dat geval helemaal niks. Wederom loodsde Ivana ons weer moeiteloos de stad uit en gingen we weer op weg naar de Highway 1. Met een snelheid dat je ook nog naar buiten kan kijken reden we over de Highway 1 toen we opeens behoorlijk hard moesten remmen voor veel langzamer rijdend verkeer voor ons. En al snel werd ons duidelijk waarom ze zo langzaam reden en met hun alarmlichten aan: het waren de fietsende veteranen die de weg in bezit namen. Gelukkig kwam er al snel een inhaalstrook en konden we de groep passeren en hopelijk kwamen we ze niet nog een keer tegen. Bij het passeren dacht Pascal dat dit niet de hele groep kon zijn en dat bleek ook wel, want verderop stond er nog een groep langs de kant te rusten en kwamen we weer verder nog een groep tegen. Bij Malibu aangekomen hebben we even een korte strandwandeling gemaakt en pootje gebaad en probeerden we ons te herinneren hoe hoog de lifeguard-huisjes waren in Baywatch, want we waren tenslotte op het Baywatch-strand. De huisjes leken nu veel lager dan in de serie, maar misschien dat YouTube ons dat thuis kan vertellen. Tijdens de wandeling zien we de veteranen weer langsrijden en zullen we ze straks waarschijnlijk wel wéér (zucht!) tegenkomen. Ook zien we dat op het strand verder naar het zuiden een hele dichte mistwolk het strand opwaaien terwijl wij nog heerlijk in het zonnetje op het strand staan. Een gek gezicht en het doet ons denken aan een weerbericht van eerder in Nederland, waarbij hordes mensen in Nederland naar het strand gingen, want in het binnenland was het mooi, maar ook was er toen aan de kust zo'n rare mistwolk. We wisten nog die mist een aparte naam had, maar we komen er niet op. Ondanks de mist zetten we koers naar Santa Monica en hoe we het doen weten we niet, maar nadat we de auto in de parkeergarage hebben gezet staan we precies waar we zijn moeten, namelijk op 3rd Street. Van onze reisleidster hadden we al gehoord dat het daar leuk was en dat we daar zeker even moesten kijken, net als bij de pier. Via de Promenade lopen we naar de pier van Santa Monica en dat is niet zomaar een pier. Het is namelijk een pier met een pretpark erop. Er waren allemaal kermisachtige attracties voor de kleintjes onder ons en zelfs een reuzenrad en een achtbaan. Helaas was het geheel slecht te zien door de mist en was het af en toe behoorlijk fris, maar ondanks dat was het er erg druk. We hadden geen idee hoe druk het er is op een gewone zaterdag, maar voor ons gevoel was het heel druk en dat bleek te kloppen. Op een gegeven moment zagen we vooral vrouwen en kinderen allemaal Amerikaanse vlaggetjes uitdelen en liepen ze met borden van National Healthcare en t-shirts die ons herinnerde aan de fietsende veteranen en toen vielen alle puzzelstukjes op z'n plaats: de veteranen zouden op de pier worden onthaald door de aanwezigen en niet veel later moesten we plaats maken, want de eerste groep kwam binnengereden en met applaus en de nodige yeah's en high-five's werden ze onthaald. Hierna hebben we ons snel uit de voeten gemaakt, omdat er ook een concert werd gegeven op de pier waardoor het alleen nog maar drukker werd. Bij 3rd Street zijn we nog even gaan shoppen. Pascal had nog steeds niet gevonden wat hij zocht en besloot het over een andere boeg te gooien en met succes. Met een paar schoenen en een sweater van Converse zijn we weer naar de auto gegaan om naar Venice Beach te gaan. In de stad was het erg druk en daarom lukte het niet om een goede parkeerplek te vinden voor de auto en door de mist hebben we Venice Beach maar gelaten voor wat het is en zijn we naar het hotel gegaan. Het hotel hadden we snel gevonden, want het was hetzelfde hotel als die van de eerste nacht, maar nu dan voor de laatste nacht. Kortom: ons rondje Amerika is hiermee voltooid. Terwijl Pascal de laatste meters naar het hotel rijdt, wordt Ivana met een daverend applaus bedankt voor haar sublieme navigatiewerk. 'S avonds gaan we nog maar een keer eten bij de Burger King, omdat dat het enige is wat in de buurt zit en maken we onze koffers zoveel mogelijk in orde voor de terugreis en gaan daarna lekker slapen. Voor de laatste keer in een vreemd bed. Welterusten en tot morgen. Oh ja, de snel opkomende mist vanaf zee moet als het goed is zeevlam heten.